Toen
ik onlangs
door
het herfstlandschap liep
dacht
ik aan de mooie oude tijd
die
veel herinneringen opriep
dat
gevoel was zo apart
nu
loop ik in jouw schaduw
onder
kalende bomen
de
wind verwaait het blad
het
is de stilte als gezelschap
en
een zilvergrijze meeuw
je
houdt mijn handen niet meer vast
voelt
als een stille schreeuw
als
schaduw uit het hemels landschap
rusten
jouw handen in mijn hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten