De
Hosta stoefte
met
zijn bolronde druppels
op
zijn grote blad
hij
dacht immers
dat
hij dat alleen had
tot
hij hoorde lachen op de achtergrond
vanuit
een pot waar Vrouwenmantel in stond
ik
heb dat al zo lang
een
regenbehang
trouwens
jij
hebt maar enkele druppels
ik
heb er veel veel meer
de
Hosta draaide zich om en trok van leer
ze
ruzieden maar door
doch
kregen geen gehoor
toen
sprak een druppel als protegé
tot
de kibbelende twee
stop
dat strijdende gedoe
ga
bleiten bij jullie moe
geniet
van de parels op jullie oppervlak
als
diamanten in een glitterpak
gun
het licht in mekaars ogen
het
leven is zo voorbij gevlogen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten